woensdag 29 februari 2012
vrijdag 24 februari 2012
Nog twee weken…
Ik had nooit van het bestaan van Joyce geweten als Ingrun niet een jaar lang bij haar en haar familie gewoond had in Kansas in het kader van een middelbare school uitwisselingsprogramma. Ze is nu vreselijk trots op haar “stiefzusje”.
Joyce won op 16 februari j.l. een grammy award voor haar album Diva Divo.
. De titel van het album slaat erop dat ze zowel mannen- als vrouwenrollen zingt in opera’s en natuurlijk in het bijzonder op deze cd.
Op 7 maart zullen wij haar in een mannenrol gaan zien en horen in De Doelen in Rotterdam. Ze zingt dan de rol van Ariodante in de gelijknamige opera van HĂ€ndel.
Joyce blogt zelf veel. Ze is beroemd en geliefd en openhartig in interviews. Er is erg veel al geschreven door en over haar.
Ik ga mij vandaag goed inlezen en dan de juiste, zo open mogelijke vragen zoeken die passen bij de thematiek van ons project.
maandag 9 januari 2012
Nieuwjaar 2012 op Hodenpijl
Nu was Hodenpijl toevallig de residentie van mijn familie van moeder’s kant sinds 1500 en nog wat, waardoor ik het aanbod van Frans om mee te rijden (op zondag is de locatie per openbaar vervoer zo goed als onbereikbaar) echt niet af kon slaan. Ik weet niet meer of ik zelf ooit in Schipluiden op Hodenpijl was. Moeder heeft me als kind vast ooit meegenomen om een kijkje in het verleden te nemen als we bij opa of tante Dora in Delft op bezoek waren, maar ik kan het me niet meer herinneren.
De familie Ammerlaan woonde op de boerderij en buitenplaats Hodenpijl.
Van tante Dora kende ik wel alle verhalen over de kerk, de Franse school, schaatsen op de vaart achter prinses Wilhelmina met hofhouding aan, stiekem, de brugwachters. Gisteren mocht ik even met een blik van 120 jaar geleden terugkijken.
Het huis rond 1890
De familie: overgrootvader, oudtante Dora, oudoom Leo en heeroom
Om 12 uur arriveert Yvonne bij mij thuis en een half uur later Frans, een beetje laat door dwalen, en daarom vertrekken we maar gelijk richting Delft. Wat een prachtige zonnige dag! Het is druk onderweg, iedereen reist naar elders om anderen een goed jaar te wensen.
De vaart, waar vroeger de trekschuit voer, herken ik gelijk van oude foto’s en verhalen en ook het kerkje aan de overkant en het oude huis. Tante Dora’s verleden leven leeft even terug door mij. Ik kan voelen hoe het was. Hoe kleine kindertjes ver liepen over zandpaden zonder auto’s naar school en hoe Leo te paard naar BelgiĂ« reisde om zijn geliefde te bezoeken…
We moeten een half uur in de rij staan in het kerkje om ons naamplaatje op te halen en om te betalen voor het avondeten. Alle verse ingredienten voor het avondeten komen van boerderij Hodenpijl, net als 120 jaar geleden. Veel zoenen, omhelzingen en nieuwjaarswensen in de rij, waardoor het zo lang duurt.
Arjan houdt een leuk openingspraatje en Grethe herdenkt het afgelopen jaar. Ineke deelt de blijken van waardering uit en dan volgen er lezingen en andere activiteiten. Ik ga buiten kijken om het verleden op te snuiven. Het is mooi, maar wel moeilijk om het asfalt, de vele geparkeerde auto’s en het uitzicht op modern Delft weg te denken. Onze tijd is zo hoekig en glad… 
Misschien stonden sommige van de bomen er toen ook al? Het water stroomde op dezelfde plaats, maar de brugwachters zijn verdwenen… Ik weet niet meer wat tante Dora die brugwachter hoorden vertellen aan prinses Wilhelmina. Het was vast heel spannend.
Het huis verdient een verfje. De huidige eigenaren verkopen onbespoten groente van eigen teelt en er lopen wat schaapjes rond. Het statige van vroeger is echt verdwenen
Als ik terugkom in het kerkje zijn de meesten nog bezig met luisteren of vertellen of op de zolder van de kerk verwikkeld in een yoga-geleide-meditatiereis. Zodra al die activiteiten afgelopen zijn is het lawaai overweldigend. Driehonderd pratende mensen die steeds harder schreeuwen…
Een nieuwe ronde lezingen volgt. Ik besluit met Marius te luisteren naar een lezing met beelden naar aanleiding van een proefschrift over het voorkomen van ongelukken op het spoor. Deze lezing wordt gegeven in de pastorie van de kerk. Dezelfde lampen hangen hier aan het plafond als vroeger bij tante Dora in de gang aan de Korenmarkt… de oude stoelen en het behang doen nog wel erg denken aan mijnheer pastoor en kapelaans die iets bespreken met een sigaar en een glas wijn in de hand. Het ruikt er zelfs nog wat naar sigarenrook.
Treinen kunnen veiliger rijden, maar het is misschien wel belangrijker om stationspleinen overzichterlijker te maken omdat daar mĂ©Ă©r mensenlevens mee gespaard blijven en het kost ook allemaal geld…tja. De studenten die bij tante in Delft op kamers woonden studeerden veel langer en het waren “deftige heren”, die ik ‘s-morgens koffie en ‘s-middag thee serveerde… en heel soms mocht ik spelen op de piano van mijnheer Swelheim.
Eindelijk is het etenstijd. Iedereen die aan een tafel zit, die krijgt wat. Ik krijg een stukje pizza met wat sla. Overgrootvader zou met zijn vuist op tafel geslagen hebben dat dit toch geen maaltijd was en nog wel met groenten uit zijn tuin. Klein glaasje water bij de maaltijd uit een heel klein kraantje, gezuiverd, moderne fratsen.
Koffie zit er niet meer in. Niet zo erg, ik ben moe, we rijden terug naar Breda. Dankjewel Frans voor de lift en Yvonne voor je gezelschap en alle lieve mensen van mijn Mensa familie en iedereen die dit leest, een geweldig 2012!
woensdag 4 januari 2012
De dag na de storm
zondag 1 januari 2012
De eerste dag van 2012
2011 started with an emotional Ameland 10 days. Spring was the greatest: wonderful trip to and frienships in SiljansnĂ€s and further travelling by train through Sweden in May. In june my mother’s only sister died. An emotional family reunion with loving/warm feelings at the funeral. I had a very emotional Parisian experience in August with many personal lessons learned. The greatest penthouse with view on Montmartre and Eiffel Tower, which brought tears to my eyes by its beauty. I had achieved to fullfill this wish myself. But even better tears appeared through re-recognition of what friendship is really about. Paris was tough and great. The kindergarten/first classes of primary school reunion in October was like floating in dreamland of my inner child. I danced without any obstruction, which hadn’t happened since my childhood… November and december were hard on primary security and finances. I worked hard, contemplated and conquered… It’s been good all in all. Gratitude comes to mind.
In 2012 I want to continue living in a more mindful way. I do have a few resolutions like paying more actual attention to those people I find dear to me. I will try to write a regular blog and I hope to travel more and experience more, learn more, love more…
And… there is a big wish đ
Vandaag begon de dag en het jaar met tot 2 uur wakker liggen vanwege het heftige vuurwerk. Het leek luider dan ooit. Om twee uur werd het stil en kon ik inslapen. Vóór middernacht ben ik begonnen met het uitwerken van Ă©Ă©n van mijn voornemens voor het nieuwe jaar: Verstevigen van vriendschaps- en familiebanden. Ik heb een aantal mensen die me dierbaar zijn een sms gestuurd met persoonlijke wensen. Vier antwoorden voelden goed đ
Nu is het stil… de stad slaapt en ik ben wakker.
woensdag 5 oktober 2011
Een zomers herfstweekend en een briljante verjaardag.
in Amsterdam. Voor de gelegenheid huurden we het Transformatorhuis aldaar. De akoestiek van het gebouw was allerbelabberdst en de donkerte binnen heel onaantrekkelijk in tegenstelling tot het mooie lichte weer buiten. Toch was het een heel geslaagde dag. Interessante lezingen heb ik maar mondjesmaat beluisterd. Alleen het concert van Nederlandse harpiste Lavinia Meijer heb ik helemaal meebeleefd vanaf rij 1. Ze is HEEL goed!
Daarna heb ik met bus en tram en Ingrun met rugzak en Petertje met Amsterdam plattegrond heerlijk vegetarisch gegeten bij Shiva aan de Reguliersdwarsstraat. Een aanbeveling! Met de snelle Fyra trein kwamen Ingrun en ik nog net te laat voor de laatste bus terug in Breda. Taxi’s reden nog wel .
Op zondag was Breda in rep en roer met Singelloop halve marathon, begeleidende hoempa bands, hossende menigtes, klereherrie en afsluiting van de binnenstad. Peter kwam om 3 minuten over 2 aan met de trein uit Haarlem. Het is Ingrun en mij gelukt er om 2 over 2 te zijn (de Singelloop had mij verrast. Ik houd dergelijke dingen nooit zo bij). Mijn auto stond ergens geparkeerd in een zijstraat van de Haagweg. We hadden net zo goed van huis uit kunnen lopen! Restaurants in de binnenstad waren onbereikbaar. Het stadspark en het Begijnhof in de Catharinastraat nog net wel… Daarna zijn we via moeilijke wegen, klimmend over hekken, rennend tussen hardlopers door, wringend tussen de menigte toch nog bij mijn auto terechtgekomen.
We wilden rust! Pannenkoeken eten bij Den Deijl! Niet dat het daar nu echt rustig was op een zo mooi weer zondag in oktober, maar we hebben een zitplaats gevonden en we kregen redelijk snel onze pannenkoeken. Na een mooie wandeling over een door lage zonnestand beschenen Mastbos en Galderse Heide heb ik met Ingrun en Peter nog wat rondjes gereden om Galderse meren en verder om mijn omgeving te tonen. Ze waren beiden erg onder de indruk. Het was ook wel heel mooi met die herfstkleuren en het bijna oranje zonnelicht.
Thuis nog gepraat, Peter terug naar het station via Italiaans restaurant op de Grote Markt, die inmiddels wel leger, maar nog erg vies was. Pasta en pizza! lekker đ
Snel was het weer maandag. Ingrun en ik gezellig in pyjama HĂ„kan Nesser, Zweedse krimi gekeken (Fallet G.) met veel koppen koffie verkeerd en na een Japanse maaltijd op de Markt heb ik Ingrun weer op de trein gezet naar Frankfurt. Het was nog wat gesteggel met de kaartjesverkoopster. De prijzen van internationale treinreizen zijn belachelijk verschillend. Maar Ingrun is een ervaren reizigster. Ze kocht alleen een kaartje naar Venlo en in Venlo lukte het haar wel een bodemprijs Deutsche Bahn ticket te kopen.
Terug thuis heb ik na wat opruimen ‘s avonds nog anderhalf uur gezongen in de aula van de Vrije School en daarna slapen. Gisteren had ik eindelijk tijd de foto’s en filmpjes van zaterdag op mijn pc te laden.
woensdag 20 juli 2011
Cornelis, the movie.
Gisteren zag ik op mijn vers gerepareerde televisie de film “Cornelis”, een biografie. Ik ben nooit echt een fan geweest van Vreeswijk. Weinigen in Nederland waren dat. Wel kende ik een paar van zijn Nederlandstalige liedjes. Ik vond ze altijd wel aardig…
Door mijn onlangs Zweedse avontuur qua reizen en leren van de taal, kwam ik echter tot de ontdekking dat de man in Zweden razend populair is. Zijn vele liedjes in het Zweeds zijn mij nog steeds erg behulpzaam bij het machtig worden van de taal. En ik ben ze prachtig gaan vinden.
De film is boeiend, goed gespeeld. Mijn complimenten voor de hoofdrolspeler, Hans Erik Dyvik Husby. Hij speelt de rol zo goed dat ik af en toe vergat dat hij het was.
Cornelis was een interessante “puinhoop”, vol drank, sigarettenrook, paranoia en woede. Wat ik zo grappig vind om te ervaren is hoe hij in dat brave Zweden echt als held werd (en nog wordt) beschouwd. Ik herken dit als “braaf meisje”. Alsof het volk een duistere held nodig heeft om haar eigen schaduw op kwijt te kunnen. “Foute mannen” kunnen zo aantrekkelijk zijn đ
Zijn poĂ«zie is goed – soms subliem -, zijn thematiek van die tijd (zestiger, zeventiger en tachtiger jaren), maar op een Zweedse wijze: Mild en rauw tegelijk.
“Somliga gĂ„r med trasiga skor”
donderdag 23 juni 2011
Mijn verslagje voor waarinbreda.nl
Van 22 tot 28 juni 2011 kunt u in de Stadsgalerij Breda de expositie âVrouwen dragen de Wereldâ bezichtigen.
Woendag 22 juni heb ik een lezing over dit onderwerp bijgewoond door Annine van der Meer (oprichtster van de Academie PanSophia â kenniscentrum matriarchaat en eenheidsbewuszijn) van 20.00 tot 23.00 uur. De titel van haar lezing was : âKennismaken met de Kosmische Moeder van het Beginâ.
Met behulp van diabeelden en enthousiaste vertelttrant geeft Annine een duidelijke indruk van een mix van wetenschappelijke bevindingen en haar persoonlijke overtuiging omtrent de oude matriarchiale maatschappijen, waarin het individu ondergeschikt was aan de gemeenschap. Via het na de zogenaamde astijd (na bronstijd vóór de opkomst van de wereldgodsdiensten) verdwijnen van de vrouw in alle theologische, economische, sociale en culturele aspecten van de maatschappij, komen wij nu tot een herontdekking van de noodzaak tot heelwording waarbij de vrouwelijke energie als spiegel en bewustmaker, als binder van de mannelijke daadkracht, steeds meer gezien wordt.
De lezing was uitvoerig. Wetenschappelijke bewijzen gaf zij voor het bestaan in de oertijd van de vrouw als oermoeder, als het vrouweljk element van een God, een schepper. Dit door middel van het tonen van oude gevonden kunstwerken en de ontwikkeling in tijd en locatie daarin van het beeld van de vrouw. Wetenschappelijke bewijzen zijn er ook gevonden in oude teksten en wijzigingen van oorspronkelijke bijbelteksten om de vrouw te verdoezelen, waarbij zij, de oermoeder, soms toch nog de kop opstak, zoals in het beroemde scheppingsschilderij van Da Vinci en in de vorm van een duif als Heilige Geest in andere schilderijen. En natuurlijk ook als de moeder Maria, die in de jaren 50 pas erkend werd als Heilige en nu voor velen het voorbeeld is van de Oermoeder.
Het was een boeiende lezing, veel boeiender en uitvoeriger dan ik er in dit korte artikel op in kan gaan.
De tentoonstelling duurt voort tot zondag 26 juni en dan zal Hanneke Adelaar om 15.00 uur een en ander afsluiten met een eveneens gratis toegankelijke lezing over Heftige Vrouwen in de Kunst.
De expositie is te zien elke dag 22 t/m 28 juni tussen 13.00 en 17.00 uur.
zondag 12 juni 2011
Verslag Zwedenreis
Dinsdag 31 mei
Om vijf uur vanmiddag wil ik de bus nemen om de trein naar Arnhem te halen die mij dan naar de CityNightLine zal brengen, zodat ik morgenochtend in Kopenhagen wakker word.
Het meeste voor de reis heb ik al aangeschaft, gewassen, gestreken en ingepakt en alle treinen en hotels heb ik gereserveerd. Voor de stuga in SiljansnÀs is ons gevraagd zelf lakens en handdoeken mee te nemen. Ik besluit toch maar mijn grote rode koffer te gebruiken in plaats van de kleine blauwe en een extra schoudertas voor lakens en badgoed. Dat wordt dus de hele boel ompakken, maar dat geeft niet. Ik heb de tijd. Een groot voordeel van een nachtreis vind ik.
In de bus heb ik vier plaatsen voor mezelf, dat is wel relaxt. De trein naar Arnhem besluit ik eerste klas te reizen, waardoor ik met mijn bagage ook alle ruimte heb. Met mijn netbook en dongel communiceer ik nog een beetje met mijn #borrel maatjes en op Facebook. Vanaf Arnhem is dat afgelopen, want de CNL heeft geen internetverbinding en de Duitse grens is al heel snel bereikt. Dan wordt het heel duur om te internetten.
De trein is comfortabel. Mijn buurkamer is bezet door een Chinese jongeman uit Beijing die met zijn ouders Europa bereist. We praten in het Engels over het filmfestival in Cannes, de Chinese firewall die hij handig weet te omzeilen met een software afkorting die ik vergeten ben en over zijn groot respect voor de Duitsers van wie hij vermoedt dat zij bij het bereiden van het eten de hoeveelheid zout die zij toevoegen op een precisie weegschaal afmeten.
Ik heb weer een eigen minikamertje met wastafeltje en bed in de trein. Heerlijk vind ik dat om de wereld voorbij te laten trekken. Ik slaap al vroeg in. Alleen bij Hannover is het even afzien. Daar wordt de trein ontkoppeld en gesplitst. Een deel gaat naar Moskou, een deel naar Praag en mijn deel naar het Noorden. De ontkoppeling duurt deze keer lang en de airco doet het niet gedurende deze periode waardoor mijn kamertje echt een sauna wordt. Op het toilet is het nog erger. Maar als we verder reizen ben ik dit weer snel vergeten en slaap ik weer verder tot zo ongeveer half 8 âs morgens. Bij het opendoen van het rolgordijn zie ik een Jutlandâs heuvellandschap in stralend zonlicht.
Woensdag 1 juni
Van de wagonbediende (een ander dan die mij gisterenavond hielp installeren in de trein) , krijg ik het mij bekende â kartonnendoosjesontbijtâ met groene thee. Het bed wordt opgeklapt en de tafel geĂŻnstalleerd. De stoelen in de CNL zijn erg recht in âbedopklaptoestandâ. Ik heb liever een bedje. We treinen verder over de bruggen van de Kleine en de Grote Belt en tegen 10 uur ben ik in Kopenhagen met rode koffer en blauwe fototas. Ruim op tijd want mijn trein naar Mjölby vertrekt pas rond half 1. Ik haal mijn bestelde kaartjes op bij het kantoor van Sj, de Zweedse NS, drink een grote koffie verkeerd bij de koffieshop aldaar, rommel wat met een computer in het internet cafĂ© en heb een wazig gesprek over het klimaatverschil in Denemarken en Zweden met een oude Deense dame. We redden ons uitstekend in haar Hape Kerkeling klankenbrij (1:18) en mijn gebrekkig Zweeds.
Als mijn trein op het bord verschijnt vertrek ik naar het genoemde perron en wacht geduldig in het zonnetje. Het is een mooie trein met internet aan boord, waardoor ik vriendjes en vriendinnetjes in Nederland op de hoogte kan brengen van mijn gaan en staan. De trein loopt wat vertraging op, zoân 10 minuutjes. Niet onrustbarend omdat ik een half uur de tijd heb voor de overstap. Die aansluitingen zijn in een groot land als Zweden wel belangrijk omdat niet net als hier elke 15 tot 30 minuten een trein vertrekt. Mijn reis kun je bijvoorbeeld maar 3x per dag maken en een misgelopen aansluiting levert dan toch drie uur wachten op. Zo alleen reizend in een mij onbekende âmiddle of nowhereâ maakt mij dit toch iets nerveus.
In Mjölby staat de trein naar BorlĂ€nge al klaar. Een bijzondere trein wel, van een andere maatschappij. Sj is de overkoepelende organisatie qua spoorverkeer in Zweden. Deze trein wordt beheerd door TĂ„gkompaniet. Het is een klein treintje met centraal gelegen een reuze groot toilet. Bij binnenkomst arriveer je in een diepte met in het midden daarvan een draaiplateau. Dit is een lift voor hen die de trappen niet zomaar op kunnen vanwege bagage of invaliditeit. Aan weerszijde van deze diepte, zijn de stoelen in een soort theateropstelling gepositioneerd. En naast het centrale, gigantische toilet bevindt zich een bar. Aan beide uiteinden van deze ruimte is een een bord geplaatst met daarop de tekst: âtoilet bevindt zich in het midden van de treinâ. De conductrice van deze trein is tevens bardame en toiletjuffrouw. Zij rent steeds op en neer tussen haar klanten en de immer rinkelende telefoon in de bar. Het toilet is 4 uur lang bijna niet onbezetâŠ
In SkÀnninge komt een personificatie van Elvis Presley de trein binnen met zeer gezette vrouw en twee kinderen. Dan staat de trein stil, en weer stil en nog eens⊠We lopen meer dan een half uur vertraging op en op een gegeven moment verschijnen er mededelingen op een elektronische rolkrant van aankomsttijden. De vertrektijd van mijn trein naar Leksand te BorlÀnge wordt behoorlijk overschreden. Ik telefoneer met Magda, de organisatrice van onze jaarbijeenkomst. In Leksand zal er een taxi van het hotel op mij wachten⊠En dan gaat de trein opeens enorm hard rijden en wordt alle achterstand ingehaald. Elvis met aanhang stapt ergens uit en in BorlÀnge moet ik zelfs nog even wachten op de trein naar Leksand.
In Leksand worden ik en nog iemand, die in dezelfde trein vanaf BorlÀnge bleek te hebben gezeten, opgehaald en naar ons verblijf voor de komende 5 dagen gebracht. Overweldigend, de vriendelijke gastvrijheid, het prachtige uitzicht, de leuke stuga,en het weerzien met Ingrun. Alle vermoeidheid is eventjes weg en ik praat druk over mijn reis en luister naar die van anderen. Voor mensen die in Zweden wonen was de reis vaak niet minder spectaculair. Ik eet wat en rond middernacht duik ik toch mijn tijdelijk bed in en slaap 8 uur non-stop.
Donderdag 2 juni
Heerlijk uitgerust, schoon gedoucht ontbijten we op het terras met uitzicht in het zonnetje. Ik ontbijt met Ingrun en steeds komen er anderen bij ons aan tafel zitten. Echt reuze gezellig! Zweeds praten gaat me nog niet goed af, maar iedereen spreekt Engels of Duits. Het wordt een leuk mengelsmoesje en we verstaan elkaar. We lachen veel, maken plannen voor de week en all is well.
Na de lunch loop ik mee met een mindfull wandeling. Het hoogteverschil is wel even wennen voor mijn kuiten. Ik loop hier in Nederland veel in ons Mastbos, maar daar kom ik geen groter hoogteverschil tegen dan 4 meter volgens de Facebook RunKeeper applicatie. Het is in SiljansnÀs overal echt mooi. Zo rustig, zoveel natuur en toch niet eenzaam. Zweden is dunbevolkt, maar in deze streken toch weer niet zo dun dat je echt verlatenheid voelt. Elke paar honderd meter zie je als je reist toch wel minstens één woning.
Na de wandeling vertrekken we naar het dorp voor een cursus Dalarnees Volksdansen. Moeilijk!!! En vermoeiend. Ik haak halverwege af en maak foto- en filmopnamen.
We zijn helaas te laat om het massa roeien met 20 in een Kerkboot op het Siljanmeer mee te maken. We eten âs avonds weer lekker en verblijven veel op het terras. Binnen worden er spelletjes gespeeld en wordt er karaoke gezongen. Björn toont ons een kangoeroe springmachine en tegen elven trek ik mij terug in mijn stuga kamer, want morgen vertrekt de bus al om half 8 voor een rondrit om het meer met uitstapjes. Ontbijt om half 7!
Vrijdag 3 juni
Mijn stugagenote wil eerst onder de douche (om half 6!). Als zij klaar is heb ik de hele blokhut voor mijzelf en kan ik me rustig voorbereiden op de bustocht. Eerst nog een ontbijt en dan wordt het door al het geklets toch nog haasten voor de bus.
De moeder van een vriendin van Magda is onze reisleidster. Ze vertelt veel in het Zweeds en de luidsprekers staan erg hard. Zij is een heel aardige vrouw, later spreek ik nog even met haar, en ze doet het vast heel goed, maar dit vind ik toch wel vermoeiend. Tussen haar verhalen door kijk ik naar buiten en heb ik gesprekken met steeds weer andere mensen die bij Ingrun en mij komen zitten. Dat blijft zo alle dagen doorgaan. We krijgen steeds âbezoekâ.
Het eerste uitstapje leidt naar een kerk met begraafplaats, het tweede naar een prachtige waterval. Veel klim- en daalwerk, maar het resultaat is overweldigend. De derde stop vindt plaats voor de lunch in een omgeving waar het typische Dalarna houtsnijwerk wordt vervaardigd. De lunch heeft het hotel in SiljansnÀs voor ons verzorgd. Het smaakt uitstekend. Alleen mijn plastic vork breekt al heel snel. Een volgende stop vindt plaats bij een moderne kunsttentoonstelling. Ingrun en ik besluiten zelf wat van de omgeving te gaan zien en we bekijken een voor Zweden normale kerk, we verdwalen wat, dysorienti als we zijn, en eten een heerlijk spannend en mierenzoet ijsje. Iedereen die de tentoonstelling bezichtigde en ons ziet vraagt meteen waar we dat vandaan hebben en volgt ons voorbeeld. Dan rijden we terug naar SiljansnÀs, pratend met Monty en Frans.
Het is vrijdag! Er moet chocolademelk met slagroom en marshmallow gedronken worden om te toasten met Bengt in Malmö! De koffieautomaat in het hotel biedt ons ook chocolademelk. Slagroom en marshmallows moeten we er maar bij bedenken. De foto voor Bengt is gemaakt alleen versturen zonder internet verbinding gaat wat moeilijk. De gedachte is in ieder geval aardig.
Op vrijdag arriveert ook Per uit Stockholm, compleet met Russische moppen op zijn rode T-shirt. Nu wordt het helemaal een kakofonische spraak- en taalverwarring in SiljansnĂ€s. Reuze gezellig allemaal. âs Avonds weer lekker eten en praten en grappen maken en karaoke zingen. Björn is BIJNA international Director of smaller Mensaâs. Erg spannend! Ook nog oefenen met Jenny en ons Internationale Mensa Koor.
Zaterdag 4 juni
Op zaterdag is er de jaarvergadering en voorzittersverkiezing van Mensa Zweden. Per, Ingrun, een Duitse vrouw met dochtertje en ik vermaken ons ondertussen op schommels en op uitkijktoren. Per rijdt ons voor de picknick lunch naar het dorp, waar we ook nog een klein stukje van de vergadering meemaken en waar we Jenny kunnen feliciteren met haar voorzitterschap en Björn met zijn International Directorschap van zoals hij het zelf noemt shrinking mensas.
We kijken nog naar de film van Monty en Frans over de socialisering van de holbewoners en daarna lopen we met Jenny (uitgelaten) bergopwaarts naar ons hotel. Het is dan tijd geworden om ons mooi te maken voor het Gala diner. Sommigen maken hoeden voor de hoedencompetitie tijdens het diner. Om de een of andere reden mis ik de tweede koorrepetitie. Niet zo erg, want de meeste nummers ken ik, en dat Zweedse nummer ga ik in een uur niet geleerd krijgen.
Het galadiner begint om 18.00 uur. Een hele klim om er te komen! De tafels zijn echt prachtig gedekt. Drie lange rijen en het voorgerecht is al opgedekt. We hebben een vaste plaats toegewezen gekregen, zodat we ook andere mensen kunnen leren kennen dan diegenen met wie we al steeds optrokken. Er wordt veel gezongen en gegrapt. En ook Ingrun en ik hebben met Jenny en haar koor een optreden. Na het voorgerecht komt er na lange tijd een heerlijk hoofdgerecht en voor het toetje, met heel veel slagroom (eindelijk), is er een buffet gemaakt.
Tegen elven gaan we terug naar het hotel waar de Zweedse Mensaband ons nog met een optreden blij maakt.
Zondag 5 juni
âs Morgens ontbijt, nog veel napraten en later een lunch. Ik vertrek met de trein van 15.00 uur naar Stockholm. Monika had mij voor een avondmaaltijd uitgenodigd in haar woonplaats. Maar daar eenmaal aangekomen, zo tegen 19.00 uur, was ik te moe en heb ik haar afgebeld. Iedereen was moe. Monika ook. Het etentje stellen we uit tot augustus 2012. Ook Ingrun en Per die vanuit de auto onderweg naar Stockholm nog berichtjes op Facebook plaatsten. Ik ben even de stad ingegaan en vond een supermarkt open om wat te eten en te drinken te kopen. Al televisie kijkend (met Zweedse ondertitels) heb ik dat in mijn hotelkamer opgegeten.
Maandag 6 juni
Vandaag vertrek ik na het hotelontbijt met de trein naar Malmö. Een 5 uur durende rit in een luxe trein met internet aan boord. In Malmö heb ik, na mijn koffer in het hotel gebracht te hebben, met Bengt een lange wandeling gemaakt. Het was echt super mooi weer. Zonnig en warm. We hebben voornamelijk het oude scheepswerf terrein verkend waar nu een mooie moderne, fijne, leefwijk is ontstaan. En dan eindelijk is mij toch het bewijs geleverd dat je in Zweden chocolademelk met marshmallow en slagroom kunt bestellen .
We hebben op een terras in het oude stadsdeel een lekkere Indiase maaltijd gegeten. Het was een heel gezellige dag en ik vind Malmö een erg mooie stad. Volgend jaar zal de Zweedse AG in Malmö plaatsvinden en later in augustus de EMAG in Stockholm. Ik kan nog rustig even doorgaan met Zweeds leren.
âs Nachts onweert het enorm.
Dinsdag 7 juni
Inmiddels is Malmö aardig opgefrist. Het is nog wat bewolkt. Ik doe vandaag rustig aan en ontbijt zo rond negen uur. Daarna pak ik mijn koffer en plaats deze in de bergruimte van het hotel. Te voet ga ik nog wat door het oude stadsdeel van Malmö en neem een latte in het Espresso House daar. Ik maak nog wat ontbrekende fotoâs, haal mijn koffer op en vertrek rustig naar het station, koop een kaartje in de uitsluitend Zweedstalige automaat, en neem de trein naar Kopenhagen. Daar kom ik wat vroeg aan. Mijn trein terug naar Nederland wordt pas om 18.20 verwacht. Het is warm op het station en druk. Buiten het station ook. Ik ben blij als mijn trein er is. Ik eet een best wel smakelijke maaltijd in de restauratiewagen en overpeins daarna mijn reiservaringen op een uitgeklapt bedje.
Een rustige reis terug naar Nederland volgt.
Woensdag 8 juni
Rond half 10 aankomst in Arnhem en na een vlotte aansluiting op het station daar ben ik weer snel terug in Breda. Eigenlijk wil ik gelijk weer terug onderwegâŠ
Het reizen bevalt me. De fijne ontmoetingen en het samenzijn doen me goed. Volgende kans is in Parijs voor de EMAG in augustus en dan volgend jaar Malmö en Stockholm?
zondag 29 mei 2011
Mine Vaganti
De Italiaanse film “Mine Vaganti” (ongeleid projectiel), van de Turkse regisseur Ferzan Ăzpetek beviel me uitstekend. De komische wanhoop en chaos in een typisch Italiaanse dorpsfamilie was het meebeleven waard. De onderliggende, iets serieuzere thematiek van het nog niet accepteren van homoseksualiteit in ItaliĂ«, werd luchthartig en grappig benaderd.
De soundtrack vond ik echt fantastisch!
Voor diepgang een 5, voor toneelspel een 7, voor entertainment een 9 en muziek een 10 đ
zondag 27 maart 2011
HĂŠvnen
Gisteren zag ik met met Marius de film “HĂŠvnen” van Susanne Bier. De Engelse titel “In a Better World” vind ik eigenlijk beter passen bij de thematiek van deze film. Susanne Bier zal toch zelf voor “wraak” gekozen hebben. Voor het al dan niet tot wraak komt, is er toch een aanleiding nodig: Gewoon het verloop van het leven zelf, een verkeerde interpretatie van het gedrag van een ander of bruut geweld uit machts- of ander wellust. Al deze triggers die kunnen leiden tot wraak, of beter, de keuze al dan niet tot wraak over te gaan en meer, komen in deze film duidelijk invoelbaar aan de orde.
Het verhaal speelt zich afwisselend af in Denemarken en in een vluchtelingenkamp ergens in Afrika, waar de hoofdpersoon, Anton (Mikael Persbrandt) werkt als arts. Anton vertegenwoordigt in deze film een sterke katalysator voor al het kwaad dat geschiedt. Rustig, beschouwend, doende helpend, confrontaties recht in de ogen ziende, overkomt hem uiteindelijk niets. Zijn rustige, overwegende, empathische manier van doen brengt al het slechte om hem heen, zoals de vreselijke acties van een door helpers omgeven Afrikaanse super dictator tot aan de door het verlies van zijn moeder machteloze woede van het vriendje van zijn zoontje, uiteindelijk tot evenwicht.
Mooie film.
Hij draaide hier in het kader van het Bredaas Filmfestival en ik mocht na afloop een stem uitbrengen đ
dinsdag 1 februari 2011
Over Big Mind op Ameland
Het is er weer niet echt van gekomen dat bloggen terwijl ik op Ameland was. Zelfs met internet ontvangst in de bungalow vind ik het niet te doen. Er komen steeds mensen binnen, die een praatje beginnen en ik merkte bij mijzelf ook de directe behoefte aan een antwoord gevend klankbord voor de dingen die we meemaakten.
De laatste Grote Sangha Gathering na zo’n 28 jaar op Ameland had weer een erg vol programma:
Om half 6 opstaan, van 6 tot 8 zazen (meditatie) in “The Big Room”, van 8 tot half 9 Dienst, om half 9 ontbijt, om half 10 bijeenkomst voor mededelingen van de dag, 10 uur Samu (werk meditatie, ik was ingedeeld in de keukenploeg) om half 12 weer zazen met of zonder dharmatalk (3x half uur of 1x half uur en 1 uur lezing) om 1.00 uur lunch en van half 2 tot half 4 vrij. Dan van half 4 tot 6 “Big Mind” sessie met Genpo Roshi, om 6 uur avondmaaltijd en van half 8 tot half 10 weer zazen met al of niet dharma talk. Op zaterdagavond was er op dat tijdstip de feestelijke Jukai ceremonie (Boeddhistische inwijding) en op de laatste avond, de woensdag, een feest tot diep in de nacht.
Ik zal de draad van mijn belevingen weer oppakken bij mijn vorig blog van 20 januari.
Een aantal voor de maaltijden bereiding noodzakelijke mensen was nog niet gearriveerd. Opal en ik werden door Anjo gevraagd te helpen met de avondmaaltijd. Met zijn vijven hebben we het voor elkaar gekregen voor 250 man/vrouw verse tomatensoep en verse ovengebakken kaasbroodjes te fabriceren! Mijn werk bestond voornamelijk uit het blenden van KILO’s tomaten. Een klieder zooitje! Het voelde wel heel gaaf dat het gelukt was uiteindelijk. En het was ook nog eens lekker!
Na de avondmaaltijd volgde de gebruikelijke voorstel ronde door Genpo Roshi aan ons van de Roshi’s en sensei’s (allen zijn dharma successors, oftewel voormalige en huidige leerlingen), die er deze week voor ons zouden zijn en met wie wij in gesprek konden gaan (dokusan).
Ik deelde mijn bungalow met drie vrouwen. Joanna uit Berlijn, die ik sinds Leeuwarden kende, Alexandra uit Keulen en Britse Fiona uit Worcester (ja, van de saus). De kamers zijn klein, de bedjes ook en de matrassen piepdun. De bungalow echt super gehorig, maar al met al lukte het toch wel zo’n 5 uur gemiddeld per etmaal te slapen.
Joanna en Alexandra hadden nog het een en ander aan naaiwerk te verrichten voor respectievelijk Jukai tokudo (rakusu) en shukke tokudo (koromo – monnikskleed).
De week verliep over het algemeen rustig volgens programma. Ik voelde me erg ontspannen en het is me ook gelukt een aantal dagen meer dan 1 uur (het maximum voor mij was 3 uur) in zazen te zitten.
Hoogtepunt vond ik de Jukai Ceremonie met Joanna. Dank aan Marek dat ik zo dichtbij zat en betrokkenheid kon voelen.
Er was deze week het een en ander, zeg gerust iets heel groots, aan de hand voor veel mensen die nauw betrokken zijn met de Big Mind (voorheen Kanzeon) sangha’s. Voor mij betekende het op zich minder… daardoor voelde ik me wel soms, meer dan vorig jaar, toen alles koek en ei leek een buitenstaander. Die enorme betrokkenheid bij een levensbeschouwelijke groep, of wat voor andere grote groep dan ook, streef ik niet na… Ik zal dit steeds, uit eigen keuze weer tegenkomen. Ik heb gedurende deze week wel weer meer geleerd hiermee om te gaan. En ik vond in het geheel van mensen toch echt mijn eigen, individuele plaats. Het was goed. Achteraf bleek wel dat de specifieke problematiek mij toch erg geraakt had in herinnering van gelijke ervaringen in mijn eigen verleden levensloop.
Donderdag de 27e vertrokken we met de boot (iedereen aan de erwtensoep) van het eiland na eerst de eigen spullen, de bungalow en het hele complex perfect schoon achtergelaten te hebben. Op het station in Leeuwarden nam ik afscheid van Opal, van Marek en Joanna en anderen.
Ik heb nog een nacht doorgebracht in het hotel tegenover het station. Die avond heerlijk Indiaas gegeten met Nynke, die in Leeuwarden woont. Goed geslapen en de dag erna een lange treinreis via Rotterdam terug naar Breda in een trein MET internet maar ZONDER functionerend toilet.
Het is een fijne, leerzame tijd geweest. Veel lieve, dierbare (her)ontmoetingen.
donderdag 20 januari 2011
AMELAND 2011, de reis en de aankomst
Dinsdag vertrok ik om half 12 met de bus vanaf de Heuvelbrink, mijn overvolle rode koffer zoals gebruikelijk als ik reis op wieltjes achter mij aan slepend en een enorm zware, haast uitpuilende tas om mijn schouder. De reis duurde lang en de trein was erg vol. De vele sms- onderbrekingen voor het vinden van een vervanger voor Anna op Ameland hielden me wel bezig. En het stukje Zwolle-Leeuwarden werd aangenamer door prettig spraakzaam Fries gezelschap.
In Leeuwarden bleek hotel Eden nog even fijn als vorig jaar.
Marek en Joanna waren er al vanaf 12 uur. Ik ontmoette hen om half 6 in de lobby, ongeveer op hetzelfde moment dat Opal aan de inschrijfbalie arriveerde. Het weerzien was fijn. Het jaar 2010 was er even nooit geweest.De avondmaaltijd duurde uren maar was bijna te kort. En zo fijn vond ik het om na het slapen voor het ontbijt aan tafel verwacht te worden…
Met bus 66 vervolgden wij met zijn vieren, in een stortbui, dinsdag de reis naar Ameland.De boot wachtte in Holwerd op ons. Drie kwartier varen en nog 10 minuutjes met de bus en daar kwam Klein Vaarwater in zicht.Deze keer niet ondergesneeuwd en ijskoud, maar stralend in de zon! Wij waren er twee uur vroeger dan de rest. Erg prettig om op mijn gemak mijn kamer in de bungalow te kunnen inrichten en een beetje te wennen.
maandag 17 januari 2011
Voorbereidingen Ameland
Er hangt vandaag een apart sfeertje over mijn werkelijkheid… Bijna zit ik al op Ameland tussen mensen die dĂĄĂĄr helemaal bekend zijn, maar waar ik de rest van het jaar niet zo heel veel contact mee heb gehad. Aan de andere kant ben ik nog helemaal hier.
Mijn huis is nu schoon en opgeruimd. Ik vind het wel fijn over 10 dagen met vuile was en veel indrukken en herinneringen in een net huis terug te kunnen komen.
Van O. ontving ik een paar lieve mailtjes en met M., die vandaag al uit Sopot vertrok met de trein, op weg naar zijn in Berlijn wonende dochter J., die op Ameland haar Jukai zal doen, wisselde ik enkele sms-jes. We zullen elkaar in Leeuwarden ontmoeten. O. nodigde ons uit voor een diner in hetzelfde hotel waar wij vorig jaar aten. Daar heb ik toen nog een blog over geschreven. Dat moet makkelijk terug te vinden zijn in mijn kleine blogarchiefje.
Ik hoop dat het met bloggen beter zal gaan dan vorig jaar. In ieder geval heb ik nu een dongel đ
vrijdag 7 januari 2011
Norwegian Wood
Gisteren zag ik, wederom in ChassĂ© Cinema, de film “Norwegian Wood” van de Franse, in Vietnam geboren, regisseur Anh Hung Tran: Een verfilming van de roman met de zelfde titel van de Japanse schrijver Haruki Murakami.
Ik vond het boeiend een Japanse film te zien over “gewone” Japanse mensen, ook met het oog op mijn Ameland zen retreat over 2 weken.
De film vertelt het verhaal van de jonge Toru Watanabe (de op latere leeftijd verteller in het boek), die binnen 3 jaar zijn beste vriend en vriendin aan zelfmoord verliest.
Het is beslist een trieste film. De diepe, steeds aan een ander verzwegen emoties, worden er als het ware uitgebraakt met veel intens verscheurend lawaai…
Ik keek ook naar de mooie, sfeervolle beelden, het aparte, prachtige, Japanse landschap, de gezichten die elkaar nooit aankeken, de mensen die zelden stilstonden of zaten, de bedekte, maar toch vulgaire naaktheid… Ik heb ook veel vragen. Over twee weken heb ik de kans die aan Opal, mijn in Zwitserland wonende Japanse vriendin die ook naar Ameland gaat, te stellen.
Als ik een cijfer voor deze film zou moeten geven, dan werd het, ondanks alle onvolkomendheden – met name die van het niet correct volgen van het boek inzake de vertellende hoofdrol, een 8. Eventjes aan het eind komt die hoofdrolspeler toch aan het woord om ons te laten weten dat zijn vriend eeuwig 17 jaar bleef en zijn vriendin 21 en dat zijn leven verder ging en de herinnering vervaagd was.
“Norwegian Wood” wist me 100 minuten enorm te boeien.
dinsdag 3 augustus 2010
Thuisreis- en komst
Gisteren heb ik nog een heel klein beetje door Praag gesjouwd, een sandwich gegeten bij de luxe tearoom met airco waar we de dag tevoren afscheid hadden genomen van Ingrun, wat achter de laptop gezeten op mijn hotelkamer en om 4 uur heb ik mijn boel opgeruimd. Daarna met mijn koffer naar de lobby, afgerekend, taxi, station (wat een zenuwslopende chaos daar!!!), trein, gezellige Amerikaanse buurvrouw (verpleegster die naar een aids congres was geweest in Wenen met 14.000! artsen) en toen geslapen als een blok! In Dresden viel ik in slaap en in Duisburg werd ik wakker. Daarna maakte de trein nog een zeer vreemde wending door Keulen. Duisburg is m.i. heel dichtbij Venlo, maar oke. Vanaf Eindhoven de trein naar Breda, in Breda een taxi naar huis, alle verhalen van Chantal aangehoord, naar AH geweest om eten en drinken te kopen en nu gewoon weer verder met huis-herstelwerkzaamheden, nieuwe huurders, administratie, tandarts maandag! enzovoort, enzovoort, maar eerst even leuk spelen met de foto’s.
Ze verschijnen vanzelf ergens đ
maandag 2 augustus 2010
EMAG 2010 PRAHA Afscheid en bootje varen…
Gisteren ontbeten met Abbie. Ze was een beetje zenuwachtig voor haar spreekbeurt die ochtend. Ze had nog hoofdpijn door haar val. Ze heeft het met haar 85 jaar echter geweldig gedaan! Een uur lang staan en boeiend spreken met haar been in de beugels… Applaus was verdiend, Abbie, en ik neem contact met je op vanwege Metz volgend jaar om een voorstel in te dienen voor jouw prijsuitreiking đ
Met Ingrun en Marius heel erg zoete pannekoekjes met bramen en honing geluncht in een Tearoom, afscheid van Ingrun, terrasje in de hitte met Marius, Rieny en Anne-Mieke, bootje varen over de Moldau en een zijkanaaltje (altijd leuk voor de foto’s) en een super de luxe laatste avondmaaltijd in de oude stad.
Lekker geslapen en…
Koffer inpakken!
Tot in Nederland.
EMAG 2010 PRAHA The famous Gala Dinner…
Eergisteren was de dag van het Grote Galadiner waar iedereen bij een EMAG zo naar uitkijkt en tot nu toe steeds weer teleurgesteld vandaan komt. Alleen In Göteborg was het galadiner tot nu toe echt geweldig, maar dat was dan ook een IBD bijeenkomst.
‘s Morgens heb ik een aantal lezingen bijgewoond, voornamelijk over taalkundige onderwerpen. Vanwege het diner die avond heb ik alleen een stuk Apfelstrudel gegeten als lunch om honger te sparen.
Later in het hotel lekker opgetut voor de gelegenheid en toen…
Houten tafels in een vreselijk lelijk gebouw… met 300 mensen een uur in de rij staan voor zoute worst een aardappel, wat droge sla, een soort boomstronk, een stukje koude kip en een homp brood om daarna te ontdekken dat er geen stoel meer over was om deze lekkernijen op te eten.
Ik ben naar mijn hotel teruggegaan en heb mezelf tegoed gedaan aan 100 gram chocolade, liggend in bed met de tv aan.
zaterdag 31 juli 2010
EMAG 2010 PRAHA Hoogtepunt was de dierentuin…
Bij het ontbijt ontmoette ik 85-jarige Abby uit New Jersey met veel en heel grote blauwe plekken. Ze was in haar Parijse flat van de trap gevallen vlak voor ze naar Praag ging. In haar had ik dus een lotgenote gevonden đ
Later, bij ons centrum aangekomen, kwam ik Marius tegen. Hij stond in de rij te wachten om naar de dierentuin te gaan. DAT leek me ook wel wat. Gelukkig hadden ze nog kaartjes. Met tram en bus naar de dierentuin ten Noorden van Praag.
Wat is het daar prachtig… gelegen op een berghelling met heel mooie uitzichten over Praag en de Moldau. De klipgeiten lopen er echt steil tegen de rotsen op! Verder viel deze tuin me op door een zeer gevarieerde vegetatie. De vegetatie is aangepast aan de dieren die het subgebied bewonen. Lianen voor IndonesiĂ« en een echte woestijnsfeer voor Afrika. Als ik later meer foto’s plaats zal duidelijk worden wat ik bedoel. Er zitten een paar pareltjes tussen mijn foto’s.
Rond half vier waren we weer terug bij onze toren. Op het terras wat gegeten, want in de dierentuin hadden we het bij zoete Tsjechische koek gelaten, veel gepraat. Steeds meer mensen voegden zich toe aan het tafeltje bij Marius en mij.
Later ben ik ook nog een uurtje terug geweest in het hotel.
‘s Avonds aten we in een restaurant in een andere buurt dan waar we tot nu toe gewend waren. Lekker en goedkoop en met goed gezelschap. Nog even terug naar de toren om te zien hoe het onze pokeraars verging en toen met Ingrun rond half 11, na een dag met zeker 30km in de voeten, terug naar mijn hotel.
Nu ga ik ontbijten en een nieuwe dag beleven.
vrijdag 30 juli 2010
EMAG 2010 PRAHA Mijn voeten doen zo’n zeer …
Het was gisteren een beetje een rommelige dag, maar toch weer heel leuk. Een ding wel geleerd: Maak tijdens een EMAG geen afspraken, want die kun je vaak niet nakomen.
Na het ontbijt, bad en alle andere luxe zaken ben ik gisterenmorgen rond 9 uur naar de toren gegaan. Daar kwam ik Nelleke en Benno tegen en Kees en Tim en Ingrun en Bettina en Björn uit Göteborg en en en.. ik weet het niet precies meer hoor.
Lezingen in de toren, koffie op terras, op zoek naar plek om te lunchen en tegelijk maar even half Praag doorgewandeld.
‘s Middags was de officiĂ«le opening in een gebouw aan de andere kant van de Karelsbrug. Dat was zoeken! Björn voorop en een meute erachteraan. Wel gevonden uiteindelijk. De zaal van de officiĂ«le opening had veel echo. Het werd een ware puzzel om te volgen wat de voorzitter van Mensa TsjechiĂ« ons wilde vertellen. Ongeveer elke vierde woord was verstaanbaar. De rest van zijn woorden verdween in het niet.
Met Peter uit Kopenhagen en Ingrun ben ik voortijdig ontsnapt. Buiten op een bankje in de motregen heerlijk afgekoeld.
Daarna nog wat boodschapjes gedaan en met Ingrun de andere kant van de Moldau afgestroopt tot we een leuk (zoveel mogelijk echt Tsjechisch ogend) terras gevonden hadden. Het is hier ENORM toeristisch. Het valt me op dat de enige scheepvaart op de Moldau bestaat uit toeristenboten in alle soorten en maten…
Om vijf uur waren we op tijd terug bij de toren voor mijn cursus muziek maken, maar die bleek niet door te gaan. Toen maar met Ingrun, Bettina en Rolf op zoek naar het door Sasha aanbevolen ijsrestaurant tegenover de Orloj. Heel mooi daar, maar wel vreselijk druk. Het ijs was super!
Plots realiseerde ik me dat ik om half 7 had afgesproken met Benno en Nelleke ergens te gaan eten. Mijn maag zat vol, Ik had helemaal geen trek meer na dat reuze ijs. Ik trof hen nog wel op het terras bij de toren. Nelleke wist me inmiddels van alles te vertellen over de geschiedenis van Praag. Wat ik mij nu nog ervan herinner is dat de fundamenten van al die mooie gebouwen die we hier zien uit de Middeleeuwen stammen en de facades er boven uit de Renaissance en Barok. Dat laatste is wel te zien. Het is hier een waar enorm groot Barok openluchtmuseum. N. en B. waren beiden nogal moe en hadden alle begrip.
Ik heb toen zij vertrokken nog even gekeken naar een aantal Mahjong spelende Nederlanders en daarna trof ik, inmiddels wel hongerig, Rein en Aimée.
Op het terrasje voor de toren een pasta gegeten. Er schoven steeds meer mensen bij ons aan tafel aan. Het was weer erg gezellig in drie talen.
Tegen half 11 had ik het echt gehad. Toen in mijn eentje (ook wel weer even lekker) teruggelopen naar mijn hotel en de hele nacht doorgeslapen.
Ik kan er weer tegen đ
donderdag 29 juli 2010
EMAG PRAHA 2010 De boel is losgebarsten…
Gisteren rond 7 uur ben ik opgestaan. Rustig gebadderd, ontbeten, 2 koffie verkeerd op het prachtige terras bij de Karelsbrug en toen om ongeveer half 11 heb ik me ingeschreven voor het congres in het beroemde torentje aan de Novotného låvka. Overal vandaan druppelde iedereen binnen, bekenden en onbekenden. Ik kreeg mijn inmiddels derde naamkaart aan een (deze keer wit) koord, het programmaboek, kaartjes voor de activiteiten waar ik me voor ingeschreven had en nog veel meer.
Heel veel hugs en spontane gesprekken van na een aantal maanden of een jaar of langer of korter weergeziene mensen, koffie op het terras met Marius, Anne-miek en Rieny, even terug naar mijn hotel en van 2 tot 4 een cursus tsjechisch voor beginners met Bettina helemaal voorin gaan zitten. Bettina heeft die Maus weer meegenomen, ons fotomodel sinds Utrecht.
Om 4 uur arriveerde Ingrun. Heerlijk gegeten met Ingrun, Bettina, Martin, Benno, Nelleke, Michael en nog meer mensen op een terras. Ik koos voor Rissotto en Apfelstrudel toe (lekker!!!). Daarna de ice-breaker party in het congrescentrum met nog meer bekenden en onbekenden. Praten praten praten, lachen (fijn!).
Met Ingrun naar haar hotel om haar in te schrijven, daarna nog lang met zijn tweeĂ«n bijgepraat op een terrasje en toen ieder naar ons hotel. Ingrun bracht mij naar het mijne om te zien hoe het er hier uitziet. Ze had nog een verlaat verjaardagskado voor me. Erg lief đ
En nu na een iets te korte nacht een nieuwe dag… Ik heb er zin in.
dinsdag 27 juli 2010
EMAG PRAHA 2010 Aangekomen met hindernissen…
Ik zit hier nu in een prachtige hotelkamer in het centrum van Praag. Vanavond verwacht ik dat er meer mensen hier zullen zijn, maar morgen ga ik ze pas ontmoeten. Ik vind het wel fijn dat ik een dagje speling heb genomen om niet direct vanuit de trein het EMAG geweld in te duiken!
Na een vervelende valpartij in mijn eigen huis (ik was in een openstaand luik vlak achter de voordeur gevallen, gelukkig had ik alleen kneuzingen), ben ik toch vertrokken. Ellen B. heeft me er wel doorheen moeten trekken, want eigenlijk zag ik het helemaal niet meer zitten! Het waarom en het leuk, het nuttig, het whatever, was volkomen zoek. De doorslag om toch door te zetten was voor mij toch dat ik spijt zou kunnen krijgen. Niet zozeer om iets gemist te hebben, maar omdat ik me naderhand zo laf zou hebben gevonden en daardoor misschien een terugval zou hebben gekregen. En dat wil ik niet! De treinreis verliep echt helemaal geweldig. Met de chip van Breda naar Eindhoven en daar overstappen in het allerlaatste treinstel nr. 171 van perron 2 naar Praag.
Een mini coupéetje helemaal voor mij alleen. Een klein bedje, maar lang genoeg voor mijn 159 centimetertjes en ook nog eens regelmatig in slaap gevallen. Op tijd wakker geworden om de derangering in Berlijn mee te maken en een korte blik te kunnen werpen op een ontwakend Dresden!
Gedurende de reis heb ik tot mijn eigen verbazing vrijwel moeiteloos 6 talen gesproken… Nederlands natuurlijk, en Duits met de purser, Frans met een mevrouw uit Parijs, Engels, Spaans met twee vriendinnen uit Mexico en Russisch met mijn taxi chauffeur. Van tevoren was ik gewaarschuwd voor Praagse taxi’s, maar mijn ervaring was prima. Vooraf noemde de man de prijs (die overeenkwam met wat het hotel als redelijk had aangegeven) en verder was hij ook erg vriendelijk en behulpzaam.
Eenmaal in het hotel zat het eventjes tegen. Ik was vroeg (10 uur) en mijn kamer was nog niet schoon. Ik ben toen richting Moldau gelopen en heb twee koffie verkeerd gedronken op een prachtig terras in het zonnetje, vlakbij de “waterval” en de Karelsbrug.
Toen ik terugkwam moest ik toch nog een uur wachten voordat ik mijzelf eindelijk schoon kon poetsen van de lange reis. Maar dat kon toen ook heerlijk ontspannen in een zalig ligbad in een heel erg mooie ruime kamer van alle gemakken voorzien. Zo’n mooi tv heb ik thuis niet đ
Later in de middag ben ik teruggegaan naar het terras waar ik het zo naar mijn zin had gehad en toen heb ik er een bord spaghetti gegeten. Na een op en neer wandeling Karelsburg en zeker een uur luisteren naar een geweldig muzikaal kwartet straatmuzikanten, ben ik weer teruggelopen naar mijn hotel.
En nu ben ik echt moe! Beetje lezen, tv kijken en dan slapen.
Morgen meer.
zondag 25 juli 2010
EMAG 2010 PRAHA, Morgen is het dan zover…
Mijn reis naar Praag. In mijn eentje met de trein. Ik word een beetje zenuwachtig. Dat is voor mij wel gebruikelijk. Allerlei doem scenario’s probeer ik zoals ik geleerd heb van “mijn” Roshi niet de kop in te drukken, maar door te mediteren op de gevoelens die ze bij me oproepen, zonder oordeel accepteren laten wegvloeien en in rust handelen. Het lijkt tot nu toe redelijk te werken đ Mooi zo!
De spullen die ik mee wil nemen heb ik wel zo ongeveer bij elkaar. Ook de laptop gaat mee. Ik zal nogmaals een poging wagen een dagelijks verslag bij te houden. Op Ameland was het niet gelukt door de slechte WIFI-verbinding van het bungalowpark. Het zal deze keer goed moeten gaan, want ik heb een hotelkamer besteld met internetaansluiting.
Morgen is het nog even druk (nou ja even, de hele dag!) met Klussenman Kees (vanaf 7 uur ‘s morgens!!!), die het o.a. aanrechtblad in de keuken gaat vernieuwen. Er zaten inmiddels gaten in het oude… en ‘s Middags komt Clazien nog langs. Mijn trein vertrekt om 19.15 uur vanaf Eindhoven. Als ik hier in de straat de stadsbus van 16.42 neem, dan moet dat allemaal goed komen. Als er iets verkeerd gaat zal het in ieder geval niet aan mijn voorbereidingen liggen đ
Nu lekker slapen en morgen beloof ik weer wat te schrijven voordat ik vertrek.
Welterusten!
maandag 7 juni 2010
De zomer leven
Zaterdag was ik in Amsterdam om de eerste Europese âChange your Mind Dayâ mee te beleven. De nieuw highspeed Fyra trein en tram 9 brachten me veel sneller in Amsterdam dan ik gewend was en mijn pas opgeladen chipkaart werkte uitstekend.
~Nam myoho renge kyo~, zo begon Lucia Rijker, meervoudig kickbokskampioene, tevens bekend van de belangrijke bijrol van Clint Eastwood’s âMillion Dollar Babyâ, haar openingspresentatie die middag in het Amsterdamse Oosterpark.
Dat klonk bekend! Karen W. uit Bellingham WA heeft voor mij lang geleden op een cassettebandje drie uur vol gechant ~Nam myoho renge kyo, nam myoho renge kyoâŠ.~. Mijn eerste kennismaking met het Boeddhisme, 14 jaar geleden. Dank je, Karen.
Er was gelegenheid met vier Boeddhistische stromingen kennis te maken. Tibetaans, Theravada, Westers (Mindfulness) en âmijnâ Zen sinds Ameland.
Veel kraampjes met informatie, gelegenheid je te laten masseren, je haar te laten doen, verse vruchtensappen om te drinken, demonstraties in tenten en op het podium en veel bezoekers. De organisatoren, o.a. de Boeddhistische Omroep Stichting, schatten het aantal mensen dat langsgekomen is op een paar duizend.
Ik heb het fijn gevonden. Opnieuw ontmoeten van lieve mensen die ik in januari op Ameland heb leren kennen, de sfeer en presentaties van de dag hebben me dieper doen beseffen dat dit de weg is die ik verder gaan wil. Weerstand zal blijven, maar een weg terug is er niet âŠ
Ik heb van deze dag eens geen fotoâs gemaakt. Wel een filmpje van Willemâs optreden met Eric Anderson.
Terug naar Breda ging bijna even snel als heen. Moe en voldaan gemijmerd over mediteren op een wad met Zenriver in augustus, daarna lekker geslapen.
Zondag een gezellige âHigh Teaâ beleefd met Mensa-vrienden in Kitsch en Kunst in Rotterdam. Arjen was er en Riet en Floor en drie nieuwe leden. De regen op de terugweg naar Breda was lekker verfrissend.
maandag 19 april 2010
Verslag van de workshop âHart-Groeienâ op zondag 18 april 2010.
Vanuit het station de straat overstekend kom ik op een zandpad tussen al bijna groene bomen. Het pad komt uit op een wel erg antroposofisch ogend gebouw. Dit moet het zijn. Geen mens te zien nog⊠uiteindelijk toch iemand gevonden. Mensa? Nooit van gehoordâŠ. die lezing met 50 mensen was vanmorgen om 11 uur hoor. U bent te laat⊠Uiteindelijk blijkt onze workshop in een dependance te worden gegeven die ik samen met Lennart, onder vlaggetjes en dan bent u er zo, volgens instructies van iemand anders, snel vind. Alle vijftig deelnemers druppelen binnen. CornĂ© begroet iedereen met pen en afstreeplijst. Als laatste arriveert Arjen met de projector, die kapot blijkt. Een ouderwetse flap-over werkt wel. De koffie van het huis smaakt uitstekend en om 14.00 uur begint Pim Schouten van âHeart-Sellingâ, nadat Nalan hem aan ons heeft voorgesteld, de workshop.Hij belooft ons dat deze workshop ervoor zal zorgen dat onze ratio en emoties beter zullen kloppen. Door onze obstakels van onze potentie af te trekken, zal onze prestatie hart kunnen groeien.
Onze eerste opdracht is zoveel mogelijk woorden van de letters van onze naam maken en daarin uiteindelijk twee tegenstellingen vinden: EĂ©n woord waar we meer van willen in het komend jaar, en van het andere woord juist minder. Ik kom met mijn naam wel op veel woorden, maar voor de tegenstelling moet ik ingewikkeld zoeken. Minder wan (one) en meer dwa (Russisch voor twee), of misschien meer aw en minder wa?
We brainstormen veel. Met een opdracht van â16 cirkeltjes op een a4-tje en wat kun je daarvan maken?â kun je alle kanten opâŠOp een voor iedereen zeer gepast moment merkt Jan op dat hij erg veel lettercombinaties kan maken met zijn naam, maar onmogelijk tot het woord pauze kan komen. Koffie, zon, naar buiten! Na de pauze vraagt Pim ons onze successen en teleurstellingen van het afgelopen jaar te noteren. Iets later vraagt hij ons onze doelen voor het komend jaar te schrijven op grote vellen papier. Deze worden opgehangen en dan mogen wij deze bespreken en anderen om hulp vragen ze te bereiken.
Dan komen de obstakels aan de beurt, de saboteurs. Die akelige zaken die ons belemmeren bij ons doel te komen.Door middel van een geleide fantasie nodigt Pim ons uit met die obstakels in gesprek te gaan als ware het personen. Wij mogen de drie belangrijkste saboteurs iets toewensen, en hen ons iets toe laten wensen. Ik gun angst meer rust, angst mij een veilig leven. Luiheid gun ik het meer plezier te maken, luiheid gunt het mij rust te nemen. De toeschouwer gun ik het af en toe eens mee te doen en de toeschouwer gunt het mij om mooie dingen te ervaren.
Daarna nog even op een zonnig terras met een kelner die helemaal in de war raakt van ons, maar toch bereid is de verpakking van de vegetarische, biologische, antroposofisch verantwoorde bitterballen te tonen. Sommigen eten iets in Driebergen. Ik reis met de trein rond een uur of zeven terug naar Breda.
maandag 11 januari 2010
Lekker gegeten in Leeuwarden
Mijn hotel is echt vlakbij het station, nog geen 100 meter, precies aan de overkant. Het station is ook de plaats waarvandaan de bus naar Ameland morgen vertrekt. Bus 66 om 12.37. Lekker alle tijd. Vanavond ook heerlijk een driegangenmenu gegeten met Opal van half 6 tot 9 gegeten en gepraat. Opal was al bij de Big Mind sessie in DĂŒsseldorf en ze heeft de “tv-sterren” al ontmoet. Ook heeft ze met Genpo in de lift gestaan van hetzelfde hotel đ We hebben veel persoonlijke dingen van onze levens uitgewisseld, zo eenvoudig… van Hiroshima tot nu… Het hotel is fijn, mooi schoon, goed bed. Binnen is het warm en buiten vriest het. Het leven is goed.
zondag 10 januari 2010
Zondag 10 januari 2010
De kou vandaag valt reuze mee. Het sneeuwt nog een klein beetje hier in Breda.
Het KNMI spreekt over het weer in Ameland, waar ik dinsdag naar toe hoop te gaan, momenteel over een “Sneeuwjacht”.
Toen het eerder zo echt koud was had ik visioenen foto’s te kunnen maken van een bevroren Waddenzee als in 1963. Een Nederlands pool landschap.
Het Openbaar Vervoer zal wel eens lastig kunnen doen. Vandaar dat ik morgen al naar Leeuwarden vertrek en daar, vlakbij het station, in een hotel overnacht. Met de bus en de boot en de bus is het dan de bedoeling dinsdag in het Bungalowpark “Klein Vaarwater” aan te komen waar ik acht dagen een bijzondere ervaring hoop te ondergaan.
Ik zal proberen er hier regelmatig over te berichten.
Â
Wendameijerink's Blog 